Non teño un son de frauta remoto na memoria
que diga cando foron fundados os acuarios
nin deite sobre os vidros debuxos de mazás,
anacos dun discurso cantado polos anos.

Non teño nin sequera un fío de tecer
os restos dunha corda que outrora me anoase
ao centro dos navíos ao pé dun alto mastro.

Non teño, por non ter, sequera unha palabra
que poida restaurarvos, fundarvos novamente,
oh brillos dos meus anos perdidos sen querer,
sen ter sequera aviso, noticia de que ían
fuxir por entre as sombras no fondo dos faiados.

Bucle de Barnard arredor da Nebulosa Cabeza de Cabalo

Non deixes que a cidade che cegue o corazón.
Aprende algunha vez, oh antes de que o tempo
te empurre contra o fondo da distancia,
a arar o fértil chan, a ter seguro trato
co gado delicioso, a ser quen encamiñe
o voo da alegre abella.
Que Baco nas súas vides e Ceres no seu trigo
che acendan a saúde e a alegría
e poidas xa vetusta falarlle ás raparigas,
feliz de repetir de novo este consello:
Non deixes que a cidade che cegue o corazón.

Difícil é cantar, sequera con palabras,
a historia do meu pobo, funesta, perseguida,
e como foi vencido, vencido e repudiado,
os muros arrincados da terra en que prenderan,
anacos da bandeira no vento esfarrapados.
Mais debo darvos conta, é obriga que iso faga,
pois ten de ser exemplo, memoria ou ensinanza,
de todos cantos veñan detrás a proseguir
o esforzo de tomar de novo a antiga loita,
as glorias e os canóns que deron terra e tempo
ao heroico pobo meu, nación da néboa verde.