O mago só pretende abrir unha ilusión,
Levarnos para un porto distante e confesar
Que o barco e máis as augas non eran verdadeiros.
Non hai ningún disparo nin cólicos de cinza.

Aqueles que, porén, se entregan á linguaxe
E seguen os camiños dos signos e da tarde
E van por unha estrada de brétema e carbón
Portando a súa bagaxe de follas impregnadas,
As follas que deitaron as árbores no chan,
As follas que escribiron os meses devalando,
Oh eses nunca chegan, xamais arribarán
A portos que non teñan area nin salitre.

O curso das súas linguas irá de frase en frase
Seguindo un río lento de augas enlamadas
E logo dunha longa, escura travesía,
Por illas como verbos e bosques adxectivos,
Verán aneis de ouro xacendo no fondal
De vidro transparente dun cálido meandro.

E iso será todo.
As augas levarano
Despois cara a Ningures, o reino no que impera
Penumbra, esquecemento.

O mago leva a cabo procesos sorprendentes.
Converte un pano branco en fitas de mil cores.
Divide en tres fragmentos un corpo de muller,
Sen sangue nin saloucos.
Extrae do seu chapeu
Obxectos imposibles e pombas, artificios
Que deixan un bulicio incrédulo no público.

Mais todo está suxeito á lei da falsidade,
Engano que a mirada non pode descubrir,
Sinal de que os sentidos oh sempre nos enganan.

Porén entre os poetas non hai outra habelencia
Que aquela que radica no emprego da linguaxe.
Recursos que abren fendas de luz e de tristeza.
A música da voz dispara entre os foguetes
De pólvora e naufraxio algún espello roto
Mais sempre existen aves e xílgaros e canto.

Non hai ningunha maxia no voo da poesía.

Hai arte e sortilexio, procura dunha porta
Que dea para un prado con lúas acendidas,
Que dea para un pozo con auga de diamantes.