Eu chego con Ninguén á casa de Durero.

A tarde asume un lenzo no fondo da distancia
E todo é moi visible, semella que deixei
Atrás a miopía e podo ollar as cousas
O mesmo que o pintor, estraña precisión
Que deixa comprender a esencia da tristeza.

Non sei de que se fala se acaso conversamos.

Ninguén deixa sentir a sede e bebe un viño
Escuro como o sangue da terra e dos cabalos.
E todo medra lento en cores opacadas,
Presenza de amarelos e de cobres,
Vermellos case grises e azul atristurado.

Durero serve o viño en vidros tan antigos
Que a luz se filtra neles deixando unha canción
De cinza e de silencio.

E fálase da tarde.

A tarde como tema dos tres iluminados.

Durero está sentado ollando para min
E eu miro os louros bucles, a barba constelada.

Pregunta por Ninguén, igual que se soubese
Quen é e por que vaga as pontes dos países
Seguindo algunha rota de cadros que admirou
E eu póñome a pensar se acaso non será
Ninguén este Durero devoto de Saturno
Que agora me entrevista, curioso, interrogante.

Pois pode que Ninguén, debaixo dos seus veos,
Aspire a este fulgor de séculos pasados
E veña por un río dobrando algún meandro
En barcas semellantes a sol e sacrificio.

Durero con Ninguén sentados a mirar
As néboas que abre a tarde e os fumes da preguiza.

Ninguén deixou de ser o día en que se viu
Sorbendo o viño vello dos cálices da sombra.

“Aquí chegamos”, dixo, e púxose a mirar
Por dentro as roupas tristes que había nos armarios.
Daquela alguén regou a Flor do Esquecemento
E todos, con Ninguén, sentiron que brotaba
A lava silenciosa das páxinas do olvido.

“Oh torpe relembranza que sempre nos enganas,
Que alguén dispoña agora en círculos de sal
O magma da memoria e acceda a consumir
Os corpos ataviados que danzan sobre ela”.

E todos proseguiron cantando a ladaíña,
A escura cantinela dos viños en penumbra,
A negra sinfonía das pedras melancólicas.

Ninguén, o celebrante, sombrío sacerdote
Dos ritos da tristeza, cantando o salmo azul,
Aquel no que as palabras son brétema nun túnel,
Fariña a esparexerse no cárcere sen luz.

Saturno desde o alto, o astro de chorar,
Guiaba os nosos cantos.