Candeas pon Durero na estancia en que ceamos
Despois de que o solpor derrube a súa penumbra
Nos cuartos e cristais que deixan ver o prado.

Candeas co seu brillo de insólito tesouro
Impondo unha secreta distancia xunto ás cousas.

E os vidros de beber manchados coa tintura
Que acenden estes lumes minúsculos e breves
Disparan manchas longas de sangue sobre o cal
Branquísimo dos muros.

E xiran as conversas levadas por un voo
De límpidos pinceis, relatos que abren cores
E tinxen o papel dos mapas e das cartas,
Centradas arredor, satélite Saturno,
Dos tristes e dos loucos, tamén extraviados,
Errantes con destino de praias e de fontes.

Ninguén deixa caer os dados sobre a mesa
E ponse a contemplar tres números vermellos
No fondo amarelado dos cubos de marfín.

Tres tres que suman nove: o número das horas
Que a lúa xa esparexe nupcial ou abatida,
A lúa que ilumina a tétrica visión:
Ninguén, o rei daqueles que dimos en perder
A vida perseguindo a brétema e as nubes,
E o lúcido pintor de prístinos reloxos,
Aquel que deita a ollada nas tardes entre flores.