Acende agora un lume con restos de naufraxio,
Madeiras que chegaron de barcos afundidos
E caixas arribadas á praia no solpor
Levando só misterio, enigmas de salitre.
O mar aquí deitado depáralle unha voz
De ritmo no seu lento discurso acompasado,
O ritmo dunha onda que chega e desdebuxa
As marcas, curvos trazos, de ondas anteriores.
E así pasa unha hora,
O lume a esparexer o gris das fumaredas
No esmalte da distancia e os restos dun azul
Disperso, esvaecido, sumido na tristeza
Da tarde case rota, farrapo da xornada.

Feliz quen prende un lume, medita para si,
E ten para quentar o corpo algunhas táboas,
E o mundo aquí disposto, xacendo nesa alfombra
Infinda dos camiños. Felices os que agora,
Idénticos a min, os homes interpretan
Ben lonxe do seu trato.

Xamais comprenderei os signos que me cercan:
Os montes, o solpor, as praias consteladas
De néboa, os arrecendos das flores e dos peixes.
Xamais. Inda que a chuvia se achegue e desdebuxe
Algúns dos seus perfís. Eu sempre ignorarei
As músicas xeadas que adornan os seus mantos.
Pois todo está disposto a xeito de mensaxe.

Que inútil, pois, Lorrain, oh ti que tanto escoitas,
Tentar sequera un intre algún deses sentidos
Que o mundo vai cobrando, segundo tras segundo:
Que todo vai moendo a roda do devir,
A roda xigantesca dos lumes do crepúsculo.

Lorrain sempre proclama que nada ha de pasar,
Pois todo aconteceu e o tempo está detido
Por máis que aínda sucedan discursos e pregarias.

O río que xa flúe non é máis que unha forma
Espuria do devir, as falsas aparencias
Do ritmo constelado.
                                  Mais todo fica quieto.
Parada estrelecida da noite sobre os campos.

Despois pode chover. A morte ter lugar
Nalgún corpo ferido. Recentes animais
Xuntarse a copular debaixo da luada.
Mais nada que deteña a paz desta quietude.

Lorrain está parado. Non ten outra tarefa
Que ollar como se perden as aves na distancia.

Aquel abriu o pozo e púxose a mirar
Se dentro había espellos ou xílgaros ou tardes
E así pasou o día, sen nada que enturbase
Algún reflexo fondo das augas xa durmidas.

A música que viña do fondo do verán
Seguindo unha derrota de orquestras e verbenas
Erguíase en distantes cadencias luminosas
Deixando un son absurdo con ecos de motores.

Porén Aquel seguía ollando para o pozo,
Dispondo a súa mirada naquela estraña sombra
Que ás veces refulxía deixando sorprender
A foto aparatosa da efixie fulminada.

Por iso ninguén quixo ficar a noite toda
A oír o son do pozo igual que se escoitase
A noite desde a altura extrema dunha torre.

Aquel, o peregrino, sentindo esa atracción
Dos fondos e dos lindes escuros da materia,
Ollando as estaturas inversas dun furado;

Aquel, o sibarita, a ver se se pousaba
A negra bolboreta dun cólico de sombra.