Xamais comprenderei os signos que me cercan:
Os montes, o solpor, as praias consteladas
De néboa, os arrecendos das flores e dos peixes.
Xamais. Inda que a chuvia se achegue e desdebuxe
Algúns dos seus perfís. Eu sempre ignorarei
As músicas xeadas que adornan os seus mantos.
Pois todo está disposto a xeito de mensaxe.

Que inútil, pois, Lorrain, oh ti que tanto escoitas,
Tentar sequera un intre algún deses sentidos
Que o mundo vai cobrando, segundo tras segundo:
Que todo vai moendo a roda do devir,
A roda xigantesca dos lumes do crepúsculo.