Aquel que vagabundo, guiando o seu transporte
Estradas atravesa en busca de mercado,
Cargado de productos, de bens, mercadorías,
Na épica errabunda do asfalto e do camión,
Ben sabe que o seu rumbo xa foi antes sulcado
Por sabios combatentes e loucos cabaleiros
Transidos polo voo sublime do ideal.

Os longos percorridos, os tránsitos enormes
E noites de vixilia, e fondas e paraxes,
E clubes, restaurantes que ofrecen os camiños,
Non gardan máis segredos ocultos para el
Que as luces da alborada erguéndose no ceo
A estrada repintando con cores diferentes.

Acaso algunha vez a moza autoestopista
Fuxida da súa casa, en crise co seu pai,
Ciumenta da madrasta que agora reconduce
As rédeas ferruxentas do lar abandonado,
Dispuxo na súa vida asombros e fulgores
Capaces de vencer a longa soidade
Da radio e dos quilómetros, do estrondo do motor.

Por iso non procura na mística da senda
Atallos, travesías que acurten a viaxe
Pois sabe que despois da carga e da descarga
A noite e a cidade non teñen para el
Galanos compracentes nin dádivas afables.

Por iso, convencido do fado aventureiro
Que os deuses lle outorgaron, agarda a grave hora
Sentado ante o volante, os pes pisando o embrague,
O freo, acelerando, as mans a facer xiros
De rumbo e de destino
Pois sabe que o final é sempre un accidente,
A curva, a colisión, sinistra peripecia
Que agarda nalgún punto acaso xa cruzado
En noites anteriores, en días devanceiros.