Eu nunca quixen ser guerreiro, camiñante,
Valente, destemido, calquera dos oficios
Que pode profesar un home impetuoso,
Fanático, efusivo. Tampouco desexei
Ser ave de salgueiro, vivir lonxe da vida,
Deixar de visitar os gozos que arrincamos
Á cruel moralidade herdada dos avós.

Axiña fun captado na rede dos vocábulos
E, aínda vagabundo, os libros frecuentei
E a música que acenden as palabras.

Os anos que pasaron houberon arrincarme
Os hábitos, os modos, as formas, as usanzas.

Mais foi Minerva fiel ao pacto que selamos
na miña mocidade e fíxome poeta
por sorte ou por desgraza, eu mesmo non o sei,
destino tan inútil como outros,
non menos implicado na longa sucesión
das causas e os efectos
que rexen sobre a historia,
acaso máis falaz,
incerto como todo o que obedece
ás regras caprichosas da linguaxe,
do ritmo e da medida,
tamén algo excesivo nos fastos, nos honores,
na ofensa e nos agravios,
un pouco extravagante e mesmo, mesmo dado
a erguer os aeroplanos da conciencia
en lírico delirio, celeste ofuscación.