A historia que hoxe conto moi ben puidera ser
Motivo de sorpresa, tamén de desengano,
Pra aqueles que ata agora seguiron o discurso
E mesmo xa encontraron deleite e marabilla
Nalgún dos monocordes suspiros que anteceden.
Mais debe ser contada, fixada no papel
Con signos e con tintas, e notas, comentarios,
Censuras e advertencias, pois nela está gravada
Tamén a letanía dos tempos que vivín,
Dos días que me foron regalados,
Das plácidas xornadas que afunden na preguiza,
Tal barcos que, varados, reparan as feridas,
As áncoras do gozo, os ferros da alegria.

Así que aproveitade a luz deste momento,
A lámpada gloriosa que poden acender
No fondo máis escuro da conciencia
Vocábulos tan simples, de todos comprendidos,
E dádelle ás memorias que fundan os desexos
O libre itinerario, as rédeas liberadas
Dos soños que comezan a voar
E así ficade un tempo, a vista a percorrer
A longas avenidas deste harpexio.

Eu era naquel tempo celeste portador
Dalgún discurso vago que as xentes aplaudían
En feiras e certames, congresos e xornadas.
Vagaba, pois, levando no interno da carteira
Cen páxinas escritas de símbolos redondos
E cinco libros vellos roubados no solpor
De insomnes librerías. E, só con ese breve
E escaso capital, negocio (que non ocio)
Facía esparexendo sentencias, memorandos,
E críticas, censuras, exames e xuízos.

Tarimas e tribunas, micrófonos e cámaras
Sabían do meu paso por centros culturais.
E algunhas noites tristes podía derrubar
O corpo sobre leitos de hoteis ben económicos,
Mais dignos, limpos, céntricos, amables no seu trato
Co insólito cliente que tiña por costume
Chegar algo bebido, sen outra compañía
Que a sombra e a tristeza. (¿Deixei escrito sombra?)

E todo acontecía en días de gozosa,
De lúcida vivencia, sen outros avatares
Que os longos percorridos e as noites dedicadas
Ao estudio, á redacción de novos exercicios,
Feliz polos galanos que, ás veces, me chegaban
Do fondo da linguaxe en forma de poema:
Algún que outro regalo da música da lingua,
Segredos que adquirían o voo das sinfonías
Ao iren na cadea dun rítmico bater
E abriren nesa tímbrica, constante ladaíña
As portas de salóns, recintos, aposentos
Con damas, con estatuas, con cadros de paisaxes.

Oh pode ser que alí a historia comezase
Nalgunha desas noites de aguda epifanía
E un anxo se adentrase no corpo que amostrabas,
En praias que, nocturnas, se enchían con terrazas,
Con brisa arrefecente, xelados, refrixerios.
E eu fun daquela louco, mais ti me comprendias,
Selabas os meus labios con flores arrincadas
Aos álbumes de fotos da familia
E enchías coa túa norma aquela mortandade,
Paisaxe de barroco desvarío.

Por iso foi posible que o estudio abandonase,
E as noites de fechada librería,
Por músicas e gozos do corpo, dos sentidos,
E en ti soubese achar o enigma irresoluble,
A cifra do imposible,
O símbolo secreto do escuro engalanado.

Así que nesa guerra celeste dos meus libros
(Aqueles que, xa escritos, fervían de inocencia
Mais outros que aínda estaban soñando con verter
O líquido febril da súa outonía)
Ti fuches a primeira das derrotas.
E toda aquela infame, granada infantería
Que, heroica, no seu curso quería conquistar
Os ermos territorios da linguaxe
Rendeuse e entregou as armas, municións,
Enseñas e bandeiras, cabalos e equipaxes,
E ti fuches selando as fendas das feridas,
Os ecos doutros ocos que andaban a furar
A carne e as materias das vísceras e o sangue.