Que teñen esas vellas e prístinas palabras
Escritas nun acaso de hai máis de vinte séculos
Pra estaren hoxe cheas de luz e de sentido?

Que fixo que por riba de imperios, poderíos,
Murallas e fronteiras, morais e devocións,
Por riba de calquera outra memoria,
Cidades en ruína e templos abatidos,
Manteñan acendida a chama da beleza,
Agora que nós mesmos, no óbito dun século,
Mal damos coñecido as regras da canción?

Será que están deitadas na única certeza
Que, humanos, posuímos: aquela de que todo
Navega sobre as augas, volubles, sinuosas,
Da música do mundo prendida na linguaxe?

Ah fábulas e odas, enigmas, utopías,
Oh signos perdurables de consumidas bocas.