Curso de auto-axuda para poetas en tempos de penuria

Se un día por razóns que acaso non difiran
Daquelas que calquera puidese esparexer
En horas de borrallas ou de incendios
Percibes que o teu canto se afundiu
E todo canto acendes axiña está queimado
E aquilo que veneras convértese en obxecto
De burlas e de escarnio, sarcasmo e desacato,
E sentes que a túa illa no océano perdida
De súpeto está chea da luz continental,
Non deixes que esa incerta, capciosa fantasía
Ocupe a túa memoria, abafe o teu alento,
Pois nada é nunca certo se baixa entre a maraña
De signos da linguaxe.

Así que non te apures e segue a melodía,
O ritmo dos tambores, a pauta dos harpexios,
E pérdelle o respeto ao verbo e ás palabras.
E fala. Porque todo aquilo que postergues
Moi logo será nada, silencio, eternidade.
Por contra, o que te atrevas, indómito, a dicir
Falacia será sempre, mais signo, claridade,
E lámpada que impregna de brillo os arredores.

Atrévete oh inxenuo, a entrar na brincadeira,
No gris divertimento do xogo e a ledicia.
E escribe para as pedras.
Acaso para as aves,
Tamén para os cabalos.

Non deixes de escribir.

para Lara Bacelo

Concerto melodioso, acaso Baudelaire

Con certo mel odioso, acaso bo de ler,
Recluso neste cárcere remoto sen ninguén
Que poida en grave hora o espírito asistirme,
Escribo esta mensaxe, pois non dispoño doutra
Sustancia esbaradía
Que fixe o heroico signo no papel.

Aqueles que furtivos o espazo camiñades
Sen muros que limiten os libres albedríos
Da errancia e o feliz itinerario
Mal dades comprendido o moito que padece
Aquel que, encadeado e preso sen porvir,
En reinos ocupados por ritos e por crenzas
De insólitos infieis, das noites no percurso
Ao pranto longa vía ofrece e desenvolve.

Así que aproveitade gozosos a xornada,
Que sexa no deleite, volupia e alegría,
Alí onde encontredes da fama os donativos.
E non deixedes nunca a terra que, nativa,
Ofrece, matricial, amparos delongados
En chairas, en ribeiras, en vales ou en ríos.

Que nunca precisedes, concerto melodioso,
Acaso Baudelaire, de darlle rédea solta
Ás íntimas cobizas, en cárcere distante,
En máxima clausura.

para Gonzalo Navaza