Día: 11/01/2011

Épica da intimidade

Posted by

Entón fechei as portas do mar e fun abrir
Os ecos esquecidos dalgún naufraxio vello
As torres que se erguían no límite da néboa.

No alto estaba abril con cinza dos meus labios
Pousando un dedo lánguido de outono sobre os ollos
dos corpos irredentos de praias xa vividas.

No centro da distancia había unha bandeira,
Un pano consumido por centos de fracasos,
Divisa de estar triste e non poder saír.

Mais flores que aínda ornaban as beiras daquel lenzo
Mostraban amurchadas algún remoto abril,
Un tempo que se fora e viña de regreso.

Así que souben logo que aquel era o lugar,
O punto no que a esfera do tempo se tinxía
de cores albacentas, pigmentos de pracer,
co líquido que escinde o mundo en dúas metades:
Aquela que aínda porta o emblema da derrota,
E aquela que xa ergue o lábaro da gloria.

Deixei pousado alí o prístino estandarte
Da antiga desventura, do íntimo desastre,
E entrei feliz no voo da nova primavera.

O regreso de Hibernia

Posted by

Falareivos da torre.

Non da torre posuída por un voo de néboa gris
que se afasta na distancia como un trote de cabalos
senón daquela outra que eu mesmo construín,
baluarte e cidadela, garita e promontorio,
acrobacia febril do vapor e da sombra.

Eu caíra por entón na máis íntima ebriedade
e adornara os meus adentros de altas plantas que vulneran
os metais dos brasóns da conciencia dos homes.

Era aquela unha maneira de fuxir para outro río,
de abrir pórticos e naves, calendarios do enigma
que me foran tan prohibidos como a morte ou a distancia.

E baixei por entre as augas na canoa do misterio,
abraiado e confuso, viaxeiro e durmido,
cobizoso de encontrarme nalgún soño
coa muller que ideaba o meu mundo tanxendo nas flautas.

E vin entón as luces do museo devastado,
as coroas que serviran para ornar a santidade debruzadas sobre o chan,
o adornos da historia a ser pasto do olvido.

E había grupos tristes de esmolantes e viaxeiros,
mancados navegantes que afundiran os seus barcos nos mares do sur
e despois nadaran noites e días procurando
as áncoras da tarde,
os últimos vestixios dun navío fondeado
sobre o lombo do outono
xunto ás costas de Hibernia.

E alí mesmo deitei os restos da equipaxe
e púxenme a fundar.

Neves de outrora

Posted by

O mar que ves agora, fendido pola néboa
Na liña esvaecida da distancia,
Idéntico parece a aquel que hai vinte anos
O sol desdebuxaba nas láminas da tarde
Camiño do crepúsculo
E vía no devalo sublime de Setembro
Os corpos bronceados das últimas bañistas
Os faros dos vehículos antigos, obsoletos,
Que xa ninguén procura,
Os vidros dun hotel que foron derrubando
As brétemas, a chuvia, escuros intereses,

Mais eu non son aquel, o mozo que abrazaba
A Montse ou Ana ou Carme, Belén ou Azucena.

Tampouco elas permiten tentar aquí o motivo
Do belo que perdura. A morte ou os excesos,
Os fillos, os problemas,
Fixeron dos seus corpos, outrora memorables,
Sinais de que houbo un día de gloria, de renome,
Que algúns perpetuamos, acaso porque imos,
Nas mesmas condicións, camiño dun encontro
Final, definitivo,
Se optamos pola opción máis optimista,
Ou só do desapego, a quebra, a dispersión
Eterna, inaprazable,
Se somos certamente realistas.

Mais pode o corazón, que aínda está ancorado
Nalgunha desas praias estivais,
Voltar a construír os días, os momentos,
As bocas, os cabelos, os brazos, a mirada,
E así desdebuxar os óxidos, as chagas,
As úlceras e os cancros,
E darlles outravolta aqueles brillos,
O ardor e a claridade, a luz de nitidez
Que tiñan cando todo parecía
Poder atravesar
A lombos dun cabalo sen fatiga
A música dun século.