A zona da conciencia que soe desenterrar
Os corpos corrompidos do fracaso
(Os cofres e bauis con fotos e misivas
Fendidas pola sombra da humidade,
As letras que se xuntan e emborronan)
Procura algunhas veces lembrarse da canción
Que os labios teus cantaban
Hai máis de vinte anos,

E é grato despertar despois de que nos soños
Os mesmos días altos, as mesmas alboradas,
Regresen no esplendor da plenitude
Coa mesma intensidade, idéntico fulgor.

Non sei que puido haber nalgún daqueles días,
Nalgún daqueles meses, que sempre, ao regresar
Das sombras dunha noite atormentada,
Celestes iluminan a sala dun museo
Con cadros, con estatuas, con fotos e con cartas

E todo me resulta tan preciso
Que, mesmo, ao despertar, durante algúns segundos,
Paréceme que aínda puidésemos voltar
A aqueles escenarios, aos bares e teatros
Que viron deambular as nosas mocidades
E a aquelas fondas grises, con cuartos de aluguer
Que daban acollida aos nosos corpos
En Vigo, en Barcelona, tamén en Portugal,
As casas dos amigos que sempre nos deixaban
Algunha habitación, sofás-cama, tresillos
Incómodos, -¿qué amor así logra fartarse?-
E aqueles percorridos sen meta nin destino
Que mesmo parecía
Que fose o noso amor seguido por centauros,
Esfinxes e unicornios, arpías e hipogrifos,
Por sempre condenado ao tártaro e o averno.

Maldita xeración, madiltos eses anos
Da barba e da revolta, maldita esa carreira
Que había que facer, e logo xa pasou,
De súpeto mudou o antigo decorado
E todos xa demócratas, poetas, licenciados,
E ti que decidiras partir con outro rumbo,
Sumirte no baleiro das néboas que hai no olvido.