Os anos que gardei naquel caderno vello,
Soñando con volver de novo a revivilos,
Se un día a enfermidade do triste me aqueixaba
E, así, tornar quería ao xúbilo do voo,
Fuxiron, non están, deixaron soamente
Un rastro de palabras.
Que torpe, pois, tecer a rede destes signos
Soñando con que un día
O tempo poderá, reuníndoos, refacer
Aquilo que xa el mesmo foi quen de derrubar.

Oh inútil este esforzo, cegueira este labor,
Falacia a mesma idea do eterno, do que dura.

Acendo agora un lume con vellos desperdicios,
Materias que ficaron no fondo do faiado
E nunca amañeceron nin foron quen de abrir
A lata enferruxada da nostalxia.

Misivas, cartas, mapas, asombros de papel,
Azuis caligrafías e notas posuídas
Por lóstregos de cinza ou de paixón,
Oh pouco perduraron aqueles grandes goces
Que un día nos fixeron xurar cordialidades,
Promesas de observancia, contratos do deber,
E axiña se perderon nas augas do torrente
Prolífico da vida, nas chuvias da palabra,
E foron causa certa de prantos, de reproches,
E aínda de promesas renovadas
Que logo novamente ficaron reducidas
A un cálido arrepío de canción
Bailada contra a noite en luces de verbena.

Así baixan os tempos, da altura do presente
Ao abismo insospeitado do devir,
Diluvios que nos varren de súpeto a saudade
E impregnan a caricia do tempo sobre a pel
Coa cálida borralla fulxente do silencio,
Do olvido, do baleiro, da fría, fría morte.