Nos tempos en que Brahms construía os seus concertos
e a noite chea de símbolos chegaba á súa mesa de traballo,
raíña feita boi coa lúa sobre os cornos
escura egua de prata que menstrúa sobre a neve,
outro home camiñaba sobre as tardes de París,
silencioso ou abatido,
o seu pulso percorrido polo escuro dun tremor
e unha chama verde acesa entre o vidro das súas lentes.
Limpaba co licor as máculas da terra
e, mar entre as escumas, lambéndoas posuía
a efixie inacabada dos seus versos,
inclinado ante o fluír do río Sena
ou amante ocasional dalgunha xove libertina.
Dos dous, a historia aínda nos lega
a música de Brahms:
ese concerto para piano que estremece
ou eses outros de piano, as sinfonías,
o réquiem alemán
e aínda esa rapsodia para contralto
ou as obras para corda.
Nada fica daqueloutro home de neve.
Nin sequera unha mención da súa palabra nos xornais
ou acaso algún vestixio da súa arte cos versos,
algún escuro manuscrito
encontrado na pensión en que morría
algún anaco do novelo de fío do seu tempo.
Así que, Aurelia, escoita esta proclama:
por máis que o teu valor perdure no porvir
e poidas aínda viva sentir o seu afago
non penses que hai un triunfo verdadeiro sobre a morte.
A idade como o tempo varre o po da túa existencia
e mesmo a música se apaga.
O Ximnasio de Academo 