Agarda agora, Lidia, feliz na súa nudez,
lixeira entre os salgueiros bucólicos do río,
brincando en verde prado, o son de frauta aguda
que anuncie do deus Pan a inminente chegada.

O estío que se asenta no cumio deste ceo,
azul e culminado, celebra o seu fervor,
o xeito en que os seus labios xa cantan a benvinda,
o aceno deses brazos nupciais e solitarios
que tremen de pracer, de só pensar nos brazos,
insólitos, do amado.

Ah doce o manancial que escorre xunto a ela,
xa límpido, impoluto,
xa túrbido de espuma.

Daquela o deus proxecta notable envergadura
Dun membro que acrecenta medida licenciosa
E lúbrico proclama tal mastro sen bandeira
O orgullo do poder, o voo da natureza.
E así, desta maneira, preséntase na tarde
Sen outros atavíos, sen outra vestimenta.
E Lidia non dubida: son eses os sinais
que, amante, desexaba,
os signos que calquera muller procuraría
se ao encontro da paixón solemne camiñase.

Entón Lidia proclama o gozo e quere abrir
O pórtico dos templos clausurados
E así lograr que o estío, o ímpeto de agosto
Penetre nos altares, fecunde esta visión
Nupcial de tanto figo que Grecia despilfarra
E Pan sen atavíos, o membro proxectado
En pos da súa fragancia camiña xunto a ela,
Do prado van buscar amable niño verde
E aínda na súa orella solemne precipita:

“Gocemos, pois, oh Lidia, que nunca ninguén dea
Alivio a este fervor, acougo a esta quentura
Que insá xa nos anima agora que o ouropel
Da tarde se reclina e vemos cobres ocres,
Cobaltos, case arxilas, na liña do horizonte”.

apouso agora a man no ventre desta hora preñada de silencio
e sinto que alí dentro fumegan as palabras un voo de aves inquietas
un longo e despacioso rumor de outonos altos que queren debuxar
os trazos amarelos da arxila conquistada por limos e por trebos
así florecen sempre os ímpetos de maio transidos de clamor
as harpas que acordaron acordes trepadores de hortensias inclinadas
para o lóbrego pozo do inverno e a humidade para o incerto caer
dos meses precipicios barrancos simas corgos decembro chuvias barcos
por iso entre as materias que aniñan no vapor vocálico da sombra
hai verbos derrubados palabras case murchas funéreos adxectivos
que forman procesión e logo van a misas a enterros a concertos
e escoitan discos vellos de tristes orfeóns pairando na ebriedade
bucólica da sombra por iso entre as madeiras da miña biblioteca
hai sempre algún segredo algunha incertidume que foi buscar acougo
nos cuartos clausurados das páxinas do olvido das liñas que xa nunca
serán de novo lidas dos libros que embarcaron de súpeto no adeus
e asisten ao meu canto indómitos e mudos bucólicos de sombra
e a luz que só se prende nas noites para o estudio e soe escintilar
e a música que brota vocálica de sombra e os barcos que decembro
en chuvias precipita rumor de aves palabras os trazos amarelos
acordes trepadores dos meses precipicios

E agora Lidia chama, febril porque o desexo
Verteu en doce prenda un fío de saraiba,
Por aves, por harpexios, por lápices de cores,
E sente que é furtada, roubada para o voo.
Ninguén de certo enxerga a cópula furiosa,
O xeito en que o carneiro divino se apodera
Das prendas e das carnes dos labios do cabelo
E a nube a nube alta que ocupa na vertixe
Do céspede e a terra, do río e da calor.
E asisten logo cansos ao insólito crepúsculo,
Sen outros atavíos que as mans que se apoderan
Das froitas que penduran amables sobre eles,
Laranxas saborosas, docísimas ameixas.
Os labios maltratados reanímanse gozosos
E premen linguas beixos os lóbulos da orella
Os peitos de rotunda morena carnación
E aínda os dedos fráxiles, fazulas como froitos
E bocas como uvas e linguas como améndoas,
Os brazos como longas arbóreas enramadas.
Daquela ninguén sabe se estamos certamente
Nos tempos da bucólica sublime poesía
Ou é que están rodando un filme sobre o mar
Película de incertas temáticas nocturnas
E son, o Pan e a Lidia, actores soamente.

as árbores na néboa ben poden semellar insólitas cadencias
de súbita brancura desfeitas por un golpe de túrbida emoción
alguén que nos vapores do ensoño fai medrar
fantasmas de sinistra arboradura
e logo enxerga un barco
de mastros culminados por mazás
e sabe impor os nomes correctos a esas sombras
e pode obter os froitos ameixas avelás améndoas figos noces
convén por iso ser celeste agricultor onírico nos campos
da propia intimidade e así cantar os números da noite entre salgueiros
e logo camiñar ribeiras consteladas por brotes de asubíos
e estrelas que derruban fantásticas laranxas
convén que a néboa brote e as árbores vapores un barco polo ensoño
de améndoas figos noces onírica brancura
oh túrbida emoción

Daquela alguén sinala a hora do xantar
E as máquinas deteñen o curso do seu río
E Lidia e Pan sepáranse non unen os seus corpos
Un senta solitario no límite das augas
E ela sorbe os líquidos de plástica garrafa
E fuma algún cigarro sen ter por que mirar
Agora que fechada a fantasía
O idílico da escena se amostra como un falso
Retábulo de luces e de sombras.