Sentado unha noite na Quintana dos Mortos
Cando o voo dos reloxos enchía o seu eco na pedra
E pairaba un orballo de cinza nas torres doentes
Escoitei a cidade renxer esvaecida
Achegarse nun laio de sombra ao meu corpo
E soprar nos meus beixos a voz do delirio:
“Aquí están para sempre
a loucura
e o outono”.
de O regreso das ninfas, 1985
Ao saírmos do país pola gorxa do fiordo
abeirando a mole nívea das illas
os navíos debuxaron entre sulcos e ronseis
a efixie do solpor (ese cristal que afoga o mar
inzándose de cores) para teren propicias as aves.
“Agora ti serás, oh branca e mol Noruega,
a xoia que procuren os meus ollos
brotando da nostalxia para sempre",
dicía aquel que eu fun erguéndose na popa
coa pena e co tormento da partida.
A espiña dunha rosa fende a brisa ao anoitecer.
O espello no que a tarde garda escuros grans de ouro
reflexa aquel instante de loucura. Lembro
que esquecín a lingua que falaba
e, ás veces, cando soño,
por entre as follas húmidas das árbores,
advirto a sombra da neve
e a lixeira melodía das harpas e os oboes.
de O regreso das ninfas, 1985
Harpexian hoxe as chuvias no alto do tellado
E a casa enteira cobra un eco de harmonía,
O gris emborrallado do inverno na distancia
Tanxendo unha harpa azul de nubes e de cores.
Así debeu de ser nos tempos en que aínda
Ninguén moraba aquí e as pingas penetraban
Na casa abandonada. Despois chegamos nós
Cubrimos o tellado, tiramos a madeira
Que estaba apodrecida, puxemos novas tellas.
E lembro que dixemos: que siga este clamor,
Que nunca deixe outubro, novembro, abril, xaneiro,
De darnos a lección de insólita cadencia,
De ritmo e melodía. Que a música non cese.
Por iso nestes días de corpo abandonado,
No límite febril do ensoño e da conciencia
Deitado en branco leito, as páxinas dun libro
Prendidas entre os dedos, a chuvia non molesta,
E unha lira de auga, unha acuática harpa,
Asolaga os meus soños,
Tira a sede ao meu voo.
O Ximnasio de Academo 