Amo, Aurelia, estes cadáveres que outubro, desprazando,
Leva xa para o silencio.
Óllaos írense esvaíndo. Decrecendo de morte
Nun voo sobre as augas.
E repara en que hai efixies con sinais de ter amado,
Con resquicios de pasar as longas tardes (coma nós,
Ao abrazármonos na tarde)
Contemplando fluír o río
Sen que niso nos deparen o terríbel da beleza
Ou feríndonos coa lanza da ruína veñan pór
Nos meus labios o sal que moleste a túa boca.
Escoita o bater fúnebre dos páxaros nas pólas,
O aletexo con que a noite propaga a súa viaxe
E como todo nos parece máis fermoso cada vez
Que, ollando o fume, nos amamos.
Deixa a música do río pondo túmulos nas árbores
E resgata o pracer que oferece a distancia
Ingresando sombrío entre os choupos do ocaso.
E non sufras porque eu ame os escombros fluviais:
Xa non verei madurecer as cerdeiras do xardín.
Non son máis
Que un varredor en outono.

de O varredor en outono, 1987