A frauta que vulnera o tétrico sopor
Da noite está mollada con lúas e con brisas
E prende no seu longo susurro a ladaíña
Dos rezos que perturban, o cálido bater
Das voces contra a pátina da auga.
O templo emprende así un voo sobre a cidade
E pingas dunhas notas de sitar
Estralan contra os mármores, rebentan como un brillo
De fósforos e vidros, de lixo de diamante.
Adquire entón a ciencia da morte, de chegar
Ao centro na procura de túmulo e ruína
Oh ti o vagabundo,
O nómada burgués,
O errante sedentario,
Na India, fervedoiro de estrelas e farrapos
En baldes consumidos de estaño, cobre, níquel
Con sedas e azafrán
No círculo do sol atado con salterios
Aos cornos dunha vaca,
E bosta de elefante,
Na roda na que xiran os meses baixo a chuvia
Na lama de vermellas arxilas enchoupada
E pedra de barrocas figuras derrubando
O ceo contra a linguaxe do río, do fluír
Das aguas da palabra, Heráclito calado,
Heráclito ambulante, carteiro transeúnte
De envíos que son harpas e cítaras, luceiros
Na India da linguaxe, na estrela do azafrán,
Na roda dos barrocos estaños da ruína
Das vacas e dos fósforos,
Oh nómada diamante,
País da túa morte,
Pra iso paraíso.