Debuxo agora un trazo de néboa no papel
E sinto que na liña de gris enfeitizado
Navega algún navío,
Espectro de viaxes fendidas polo tempo,
Excéntrico residuo do paso do vivir.

Non é máis que un capricho, un eco alucinado
Dos corpos posuídos, das nádegas negadas,
Dos brazos erixidos en voos de garza ardente
Nas torres do desexo,
Nos altos baluartes do afán e da paixón.

Mais pode que nalgún dos seus contornos secos
Perviva a exhalación, o alento esvaecido
De antigos apetitos, de fames non saciadas
Que foron declinando en ríos de avidez.

Celebro que regresen, que ocupen esta tarde
Deitados xunto a min
Nun leito encaramado no límite do olvido
E digan que foi certo,
Que foron e que fun.
E así, como caendo, aumenten este ascenso
Dos meses derrubados
E o ceo se precipite e volva aquela chuvia.
E os barcos que cruzaban o espello sobre o lago
(Pincel de vermellos diversos na luz do solpor)
Se avisten desde o cuarto do decrépito hotel.

Ou pode que me engane, que nada sexa certo,
Que todo se mesture nos pozos da memoria
E os corpos, os brazos, as linguas, o afán
Celebren unha burla, un rito de sarcasmo,
Un lenzo de seda a filtrar as imaxes da sombra.

Mais pode que tamén un anxo escurecido
Transporte unha lanterna,
O nítido raio de luz que esclareza ou ilustre
Esa lámina escura do corpo indultado.