O corpo está varado, deitado sobre a area,
Sumido no seu voo de garza derrubada,
E asiste aos esplendores do sol no mes de Agosto.

Non é máis que un volume de músculos cromados,
Terrestre anatomía que forma no desexo
Vehemencias e delirios, cegueiras, entusiasmos,
E soña con abrir no brío da paixón
Provincias de arrebato, comarcas de viveza,
Agora que o sopor da tarde se desprega
E o mar pronuncia ecos cobardes, sosegados.

Cheguei a este país, viaxeiro desertor
De longos extravíos, de infindas perdicións,
Querendo achar o eclipse, a ausencia, algún retiro,
Que dese á miña carne un tempo de sosego,
Seguindo a suxerencia, o aviso, a admonición
De vellos confesores, de unxidos moralistas.

Mais sinto que esa teima é inútil, incapaz
De darlle á miña alma aquela alta quietude
Do ocio e do silencio, da flema e do repouso.
E síntome culpable, humano, pecador,
Ollando as lentas liñas que en curvas se prolongan
E ascenden polas costas borradas de cabelo
En chamas que xa prenden, no límite dos peitos,
A sombra delincuente da miña tentación.

Son tantas as belezas que o corpo xera en min,
E tantos os praceres que amencen inspirados,
Que sinto que a doutrina errou ou foi virada:
Non pode ser posible que o deus dese ditado
Urdise este castigo, tramase esta vinganza,
Ou fose tan alleo a tanta exaltación.

Terei que regresar de novo ao seminario
E dar conta locuaz do erro e da caída,
Do lapso e da infracción,

Mais sei que estaba escrito que isto acontecese
Máis tarde ou máis agora,
Ou antes ou despois.

Segundo este clamor de árbores deitadas
Na sombra do luar,
Hai tempo que o teu corpo, prolífico, copioso,
Trazou con tiza escura o sulco das súas froitas
E puxo na súa pel un cándido designio
De maios no futuro.

Por iso es merecente do nome de maceira
E a fronda e a floresta, a mata e a espesura,
Coñecen o devalo sublime das túas augas,
O lento decorrer de néctares alados
Camiño do porvir.

Tamén o limoeiro, erguido, te venera,
E as polas da ameixeira, e as flores do camelio.
E o céspede e a tarde, xa húmidos, celebran
Torrentes de fecundas materias inspiradas
Que tocan as túas mans,

Muller ou herba ou feno ou pasto para o amor,
Semente culminada.