Fostes vós, corpos intactos,
os que eu nunca posuín e só quixen para adentro,
os que un día abristes fendas no desexo
e, quebrándome limplísimos espellos,
pervagastes polas gándaras do olvido
na poeira malva dunha brétema distante.

Ah, fostes vós, noites de outros,
tapices devastados en que a noite erixe néboas
e un segredo torna fráxil toda alcoba do porvir,
as que outrora laborastes algún sulco deste ermo
derrotándome castelos e aínda exércitos
de pombas desoladas.

Fostes vós, labios e bocas
doutros seres abaténdose nas naves
dalgún porto estremecido polas augas dun mar gris
cando a noite culminaba un esplendor de lúas rotas
e unha lámina de sangue esparexía na saudade
a cor máis cárdena da morte.

Ah inútil paixón de querer posuírvos,
esforzo que me abate por cumprir
o mandato máis cego da carne!