Benvido á vella casa, señor dos aforismos.

Hai tempo que agardamos o teu paso constelado
consumidos entre a néboa fluvial
mentres cores ocres descen polas augas
e xa o tempo se adormece na sombra dos salgueiros.

Saúde, vello mestre.

A tarde nas súas lámpadas se abate mentres chegas
e do alto do verán agosto inclina a súa vitoria
propagando unha luz que no río é cincenta,
ah, bardo que ao celeste te achegas co teu canto
e ás aguias culminadas vas furtando antigos vidros,
cartolinas onde a tarde é unha sombra,
leve alento da brisa marítima.

Benvido, cabaleiro das terras da mariña.

Hai horas que esperamos o teu halo regresado
coa nostalxia dos que esperan o regreso á terra interna
cando a nave xa os despraza, xa os difunde na viaxe,
erixidos como as horas que suceden ao mencer
ou inclinados como a néboa que se abate polo ocaso.
E, se, ao chegares ao lugar onde os templos son etéreos
e aínda as musas oferecen holocaustos,
non debuxas no teu rostro os fulgores do sorriso
é que existe unha sombría, declinante canción,
que conduce a túa memoria a lugares remotos
mentres chegas e vas e, aínda estando, te ausentas.

Volve entón para nós, ah distante, fuxido,
pois se a casa contén outras ánforas
ti es preciso na luz,
no albo viño do sur,
nas conversas.