Agora que xa somos anacos dunha historia
E temos na mirada vestixios de vivir,
Fendidos moitos soños, quebradas esperanzas,
É tempo xa de entrarmos no templo da derrota
A ornar coas nosas flores os deuses abatidos
Nas longas batallas do olvido e o espolio.

A eles cabe darlles aquilo que aínda somos,
As luces derradeiras da nosa mocidade.
E deles recibir insignia e cerimonia
Dos anos esgotados, dos meses xa corruptos.
Por ver se na divisa dos cánticos frustrados,
No emblema das baladas inútiles e tristes,
Existe algunha luz, un lóstrego que arda.

Pois acaso na estéril ebriedade do triunfo,
Nos fastos da victoria, nos loureiros do aplauso,
Xa toda apoteose é signo de devalo,
A marca que sinala o ascenso doutro século
E o linde dun espacio fendido para nós.

Así que, recollendo as nosas soidades,
As roupas máis espidas da nosa melopea,
Os vómitos e as feces dos grandes banquetes,
Fiquemos na orfandade do puro desabrigo
Sen outras equipaxes que o tempo derrubado.
Os bártulos e os trastos, enseres e trebellos
Do oficio de cantar ardendo nunha pira.

Pois queren estes deuses sublimes do fracaso
Que aqueles que gañaron na sombra do vivir
A umbría imprecisa dun lóstrego branco
Regresen da conquista feridos por un voo,
Mancados xenerais, abatidos soldados.

AQUELES que entregados ao rito de cantar
Esquecen os segredos da beleza
E o barco amarran forte en pétreo embarcadoiro
Por medo a unha loucura de ventos e galernas
Oh estraños navegantes que son por eses mares
Que forman as palabras
Pois temen o vaivén das ondas e o naufraxio
E nunca arriscan vida nin peito nin afogo.

Así que nunca embarcan de noite ou na certeza
De ventos e perigos, levando unha marea
De tardes e paxaros, caldeiros con follaxe
De hortensias inmoladas no altar que erixe outubro.

Mais eses grandes, altos, que saben como entrar
Nos líquidos azougues do espello da tristeza,
Aqueles que se arrincan do peito unha mañá
E son unha mestura levísima de outono
Con pedra verdecida; aqueles que conducen
De súpeto até abril e alí dispoñen flores,
Ben saben as maneiras, os modos, o costume
Dos barcos e as canoas, as góndolas, os iates,
E sempre errantes vogan, quen sabe a que destino,
Tocando o seu funesto, secreto acordeón.