Será novembro aínda cando chegue
e vexa a laberca a caer como a tarde
esmorecida en púrpura e outono
desde o vello peirao de Brighton.

Na lembranza
dos teus ollos que ardían e tiveron
o tempo a se esvair ou docemente
desexo. E na sombra que a túa saia aínda debuxa
como un pracer escuro, esparexendo
a tristeza como un voo que non deu a gaivota,
latexo aínda nos paxaros,
nos teus dedos que perdían a ribeira
como se perde un mar cada horizonte.

Que o teu sirgo a percorrer o mármore e a música
deite a rosa no diván. E na memoria mol
da louca estrela e os laúdes
derrubados, do viño ao estío
poidas ser como a trompeta
que puxo un veo no noso espello
xunto á cativa cor do tempo
e da arañeira.

Se difícil for o tránsito até o lume
e no cristal a desfacérmonos puideres
chegar e veres cinza na corrente
e a lembranza
dos teus ollos a se esvaíren detendo
o voo noitébrego das lámpadas.

Desde o vello peirao de Brighton.