Dos soños que ficaron ciscados polo chan,
roídos polos vermes do outono e a tristeza,
hai varios que inda gritan felices de vivir,
despois de longo exilio, despois de agonizar,
e mostran sobre o corpo feridas cicatrices
a xeito de bandeiras, de erguidos estandartes.
Son teimas moi antigas, retábulos de outrora,
dispostos sobre a fronte, no centro da cabeza,
e deben de levar comigo tantos anos
que xa non sei se foron vividos ou soñados,
se un día aconteceron ou teñen, pola contra,
a onírica raíz dos soños verdadeiros.
Ti estás en todos eles levando unha equipaxe
de frautas e paraugas, de músicas escuras,
o mesmo que se foses casar cunha tristeza
e un voo de noites aves viñese procurar
de ti algunha améndoa en coche de cabalos.
E eu vexo como chegas dereita contra min,
dereita contra a foto que puxen sobre a pel
armada de extintores e líquidos e camas.
Non queres que me arda a noite cando miras.
Non queres a mirada, o pálpito do mar,
as rúas baixo a chuvia, o pánico das horas.
O Ximnasio de Academo 