Un dandy de verdade ten sempre que perder.
Así que o cinerario dispuxo dos seus días
E foi de escoria en pó, de restos en detritos,
Sentindo que a borralla formaba a súa paisaxe.

Os grandes desperdicios, os sublimes despoxos,
Ornaron a súa efixie con torres calcinadas
E ergueu estatuas grises, velados promontorios,
No alto dos outeiros de tanta expoliación.

Non quixo os ouropeis do triunfo nin a prata,
loureiros de conquista, coroas para o honor.
Só un voo de luz de abril filtrándose na tarde,
O ascenso da soidade nalgún tremor do mar.

A liña dunha nádega perdéndose entre as ondas
Foi toda a recompensa, a íntima conquista,
O soño que amostraba o encomio da victoria,
O premio de ser libre, a gloria de vivir.

E así baixou un día, xa ebrio de tal sombra,
A encher coa súa indixencia aquela pel de mar,
E, náufrago, morou nos lenzos da fragata,
Inerme e solitario, expósito, feliz.

Así como na néboa o mundo se esvaece
E torna espectros graves as nítidas imaxes
E sombras e quimeras, trasgos e espantallos
Rubrican documentos de obtusa realidade,

Así neste poema se tinxe a túa memoria
De sombra, turbulencia, crepúsculo na tarde,
Tecendo a lenta urdime, trenzando a torpe malla
Do olvido e da omisión, da perda e da soidade.

Pois todo o que se lembra, vivido ou ensoñado,
Vapores de negrura culmina para darlle,
A aquel que un día estivo, un óbolo de ausencia,
Solpores vespertinos, eclipse, opacidade.

Que todo canto fomos xa é bruma ou abandono,
Desterro, expatriación, ronsel dunha viaxe
Camiño de ningures, azar sen máis fortuna
Que o fado refulxente na luz da escuridade.

Oh, tempo, lento boi, arando na paisaxe
Ruínas e lembranzas, embargos e desastres.