Non somos máis que corpos
Transidos de linguaxe.
As fábulas que erguemos,
Os cantos proferidos,
Pertencen ao confuso,
Incerto territorio,
Ás néboas e ao vapor,
Do engano e da invención.

Así que as carruaxes
Da nosa grande historia,
Dos logros que mentamos,
Fracasos que escondemos,
Non cargan máis que cinza
Do tempo decorrido,
Borralla da existencia,
Escoria, desperdicio,
Das voces que nos fundan,
Rumores e retumbos.

Sabelo, certamente,
É todo o que podemos
Gañar nesta viaxe.
Dispolo por escrito
Non deixa de ser outra
Maneira de acalar
Que dentro está o baleiro,
O escuro e o silencio.

Daquela non deixemos
Que o canto se fecunde
Con burlas ou estafas,
Con trampas e falacias.

Poetas, procurade
Chegar, como eu cheguei,
Ao insólito lugar
Dos gritos abafados.