Benvindas, oh ameixeiras, floridas no final
Dun xélido febreiro. Eu son o que cantou
Idénticos excesos nun ano xa perdido
En prístinas calendas. Daquela índa cría
Poderme contaxiar coa lírica doenza
Da vosa prateada, celeste floración.

Mais hoxe estou ferido, despois dun longo inverno
E todo o que vos diga debédelo ubicar
Nos ánimos mordaces daqueles que desexan
Voltar de novo á vida, ser nenos outravolta,
Agora que afectados da idade no fluír
Sabemos certamente que algún deses vindeiros
E próximos invernos será longa viaxe
Sen meta e sen regreso.