Advirto como os pobres, mundanos triunfadores
Que asinan as súas obras nas feiras da vaidade
E séntense por dentro campeóns irresistibles,
Lucrándose de néboa e efixies tormentosas,
Divagan sobre o mundo sen tempo de pensar
Na longa ruína, na extensa devacle.

Enganan a soidade con cánticos e odas
E arrincan longos vítores, encomios, ovacións,
Supostos beneplácitos de turbas abraiadas.

Mais ti, vello país, feneces derrubado,
Coa hedra medrando no alto das vellas murallas.

Que nunca a sabia grei daqueles que veneran
O canto e as súas ramas de árbore frondosa
Permita que o meu verso acougue entre ese pasto
Pois todo canto dixen foi dito para o vento
E é nel onde residen o prezo e a valía
Das miñas cantinelas.

Así que mercaderes, tratantes, maioristas,
Diserten doutra cousa.

Se non, que saiban certo que un día ha de chegar
En que anxos de cinza erixan a espada
E todo o que é proveito, produto, dividendo,
Se torne escoria, po, despoxos e borralla.

Ah inspirados pedagogos, preceptores, eruditos,
Expertos e instruídos, sapientes e letrados,
Que pouco superávit, que mala comisión,
Que escasos estipendios.

Se un día alguén falar contando a miña historia
Coñeza previamente a luz deste poema,
A seiva que circula no talo desta flor
E o sangue que percorre a fábrica do engano,
Un ton de melodía quebrada, xa sabida,
Un lento sopor que me afasta do norte.