Falei algunha vez das torres que caeron,
do triunfo do devir por riba dos palacios,
de como o tempo impón sereno o seu destino,
pisando as cidadelas, os fortes baluartes
que fican estragados, en cinza a derramarse.
Tamén falei outrora daquilo que perdura,
de como o tempo deixa sinais e cicatrices
e marcas en lembranza de antigas primaveras
e cartas como anuncio de invernos do porvir.
Mais non falei abondo de Amor, ese inimigo,
nin dixen claramente dos roubos que executa,
tampouco dos seus crimes, estafas e vinganzas;
dos miles, dos millóns de vítimas que deixa
chorando sen consolo incendios, desmesuras.
Nin souben advertir tampouco de Tristeza,
a noiva que Amor leva cantando no seu carro,
a vella prisioneira que adora e que tortura,
que goza cando o látigo nos aires asubía.
Que Amor vai namorado e nunca ha de pousar
as mans sobre o teu lombo, a lingua na túa boca.
Si, si, ese cantante de Amor, o foraxido.
O Ximnasio de Academo 