Chegada foi a tarde do príncipe dos bardos,
o día que as idades soñaron coñecer,
o tempo prodixioso das lámpadas escuras,
a época feliz do canto e da memoria.

O viño que preludia o tráxico da hora
ten nubes que aventuran acaso unha tormenta;
o vento sobre as harpas derrama os seus acordes
e volven violetas e tintos xa esquecidos.

Que foron derrubadas as portas de Noé,
que alguén chegou rompendo cancelas no solsticio,
que foron masas longas de xente a procurar
os índices das vellas colleitas abatidas.

Oh épico e feliz o tempo das hortensias,
oh lento o seu murmurio de lámpadas e canto,
as luces que preludian o tempo prodixioso,
e as portas de Noé, cancelas no solsticio,
cos viños a emborcarse na rúa sobre as horas.

Non sei de que están feitas as uvas, de que lúa
provén esa dozura que deitan polos labios
no instante de perder a vida, ese clamor
rotundo dos seus corpos como esferas.

Tamén son ignorante das vellas variedades,
aquelas que bebían nos ágapes de Baco
as deusas, as escravas, os bardos de occidente.

Mais poucos son os viños que puiden derrubar
na alma como un río de froitas e silencio.

E menos, entre estes, aqueles que sentín
perderse pola lingua nun hálito de música,
o mesmo que se a noite solemne me espertase
e andase coas súas lámpadas furando a escuridade.

E, acaso, deses poucos, ocupa o sobranceiro
lugar aquel tan cálido, espeso, esvaecido,
que alguén nos regalou chegando a Montlouis.

Catar aquel xarope oh fíxonos oír
as augas preguiceiras do Loira cara a Nantes.