Pois teño estado algunha tarde tan errante como o mar
cando achega o seu vaivén até unha praia do olvido
nas cidades que aínda dormen máis ao norte.

Varado nalgún bar de xentes húmidas  e umbrías
lembrando que cruzabas pola noite
o estreito corredor cara á cociña,
sentir que aínda subías de regreso.

E alí, xunto a unha mesa e un cristal,
a afastarme dun orballo intermitente,
ter sentido a fría adaga da túa man
a queimarme no interior.

E teño ido nas mañás a algunha praza hoxe distante
percorrendo o meu olvido no bulicio doutras pombas
sen notar que estaba vivo ou que unha néboa esvaecía
as liñas altas das casas.

Sentado nalgún parque (os labios lentos, desde lonxe)
reclamarche moitas lágrimas furtivas
e espertar do meu quebranto (salgada a lingua e as meixelas)
posuído por un voo de tristes aves que emigraban
cara ao sur
para encontrarte.

E sendo certo que voltei tamén é certo
que xa nunca conseguín abandonar aquel país
de xélidos invernos.