Eu sei que o corazón persegue algunhas tardes
retallos dunha lámina de cinza
prendida á túa memoria.

Despois dalgunha ponte que esquecín,
máis alá das páxinas que asoman a un caderno
de notas perdidas
en voos que se esvaecen polas fragas
xa perto do verán,
hai aguias que me lembran que aínda existes
deposta da túa altura, caída entre a follaxe,
como un páxaro gañado polas torres da preguiza
alí onde se encontran os límites dos ríos.

E se indaga o corazón nas fontes da túa umbría
e deita un lento cálice de néboa na mirada
a noite vai sulcando os mares últimos e chega
despois da alta viaxe ao límite da luz.

Alí arden salgueiros que as deusas frecuentaron
e choupos que celebran as chuvias do verán,
madeira toda ela con voos de limpas augas
e páxaros prendidos ao pórtico do tempo.

E eu rezo ante os altares que erixen este ensoño,
perdido e xa batido nas guerras que vivín
sen máis bagaxe miña que láminas paradas,
nupcial serenidade da noite sen quebranto,

Pois nada do que outrora foi noso segue vivo.

Debes terme, pois, tristeza, entre os múltipes devotos
que procuran a túa efixie e aínda ornan o teu lar
posuídos polo afán de serche fieis e ser amantes
do que ti con lenta néboa fas visible.

Nas torres altas do palacio enxergo o voo da túa chegada,
o oferenda que as túas aves van deitando sobre os campos,
a canción desas alaudas que te levan e derraman
e coñezo o teu noivado,
o distinto protocolo das túas nupcias sobre a terra
cando erixen breves flores sotre os campos un sinal
que inaugura e que dá inicio.

Porque somos lentamente dous imperios en devacle,
porque aínda temos cálices enchidos con aroma
e álgún bálsamo navega os nosos brazos
ou por termos gorentado licor fúnebre na tarde,
perseguido o voo dun páxaro no lenzo do solpor
ou gañado o galardón da triste música en agosto
sobre as táboas corrompidas dalgún vello embarcadeiro.

Debes, logo, ver, tristeza,
se esta hora che é propicia,
que a arribada doutras naves nos convoca para a viaxe
e aínda o canto dos remeiros se esparexe sobre as augas.

Ninguén leva sobre os ombros tanta cinza coma nós
cando antigos nos viramos
e descemos a cabeza
para ollar como nos medran oliverias cada tarde
no lugar en que un día advertimos a neve e o soño.

E pois pertenzo á rara estirpe dos que alenta profecías e dispoñen o río cego dunha luz inaugural sobre a cúpula remota da conciencia, disperso, como aqueles que atenderon a chamada do naufraxio e escoitaron breves vítores de alento xunto á praia, regreso para o fondo do meu canto, camiño posuído por un grito que me medra xunto aos lentos ameneiros que hai na alma e, despois de instaurar un reflexo no escuro, ergo o sopro da voz para entrar no deserto:

– Hai longos días que deixamos aquel berce de terra
onde fomos un brote de incendio
e xa temos conclúido algún naufraxio.

Pois teño estado algunha tarde tan errante como o mar
cando achega o seu vaivén até unha praia do olvido
nas cidades que aínda dormen máis ao norte.

Varado nalgún bar de xentes húmidas  e umbrías
lembrando que cruzabas pola noite
o estreito corredor cara á cociña,
sentir que aínda subías de regreso.

E alí, xunto a unha mesa e un cristal,
a afastarme dun orballo intermitente,
ter sentido a fría adaga da túa man
a queimarme no interior.

E teño ido nas mañás a algunha praza hoxe distante
percorrendo o meu olvido no bulicio doutras pombas
sen notar que estaba vivo ou que unha néboa esvaecía
as liñas altas das casas.

Sentado nalgún parque (os labios lentos, desde lonxe)
reclamarche moitas lágrimas furtivas
e espertar do meu quebranto (salgada a lingua e as meixelas)
posuído por un voo de tristes aves que emigraban
cara ao sur
para encontrarte.

E sendo certo que voltei tamén é certo
que xa nunca conseguín abandonar aquel país
de xélidos invernos.

Porque sei dun río que pertence ao camiño das auroras
e ao descer por entre os vales cara á morte nos esteiros
baña torres que aínda erixen os imperios sen fin
e abraza corpos de doncelas que se entregan sen recato.

Non ten nome ese fluído nin ten augas que levar
pois o centro das materias que transporta é tan breve
como o voo dunha palabra
e ninguén coñece a fonte nin chegou persoa á foz.

Quen navega o seu percurso pode, mesmo, derrubarse
e ficar durmindo séculos nas illas
ensoñando outros lugares e outros ríos
sen poder volver xamais,
perdido para sempre no periplo,
varado no quebranto da linguaxe,
caído na aventura da palabra.