Das tardes que inda garde outono para ti
fechadas entre as páxinas e as sombras dalgún libro,
ocultas ao clamor do sol que se esparexe,
conserva as máis escuras, aquelas en que o voo
da noite se aproxima nupcial e tenebroso
nun carro con hortensias e cisnes e distancias.

Son esas as que fundan nos pozos que hai na alma
insomnes mananciais de lúa e negra prata
e libran enxurradas de cinza e de loucura.

Das outras, das que veñen envoltas en silencio
e medran gañadoras dos cálices e a música,
recolle algunha imaxe, os selos con que asinas
os últimos decretos, os vellos calendarios.

Que todo ha de fuxir, o mesmo que xa foxen
epístolas, lembranzas, insomnios, pesadelos.
E nada vai ficar. Só libros que deixamos
sen ler sobre unha mesa, só noites consumidas
oíndo como viña un longo harpexio branco.