Oh aqueles que na hora suprema de partir
Vehículos ignoran, cabalos encarecen,
Se necios consideran o exilio como un voo
E deitan a nostalxia no niño das ausencias.

Virxilio sobre a nave escoita aquel harpexio
Dun mozo escravizado e melodioso
E sabe que os seus días escasos se numeran
E atento á claridade das augas que o conducen
En lentos arrebatos enxerga no horizonte
As terras que posúen os límites de Roma.
E sabe que no centro do imperio, no esplendor
Das prazas e palacios, nas rúas e plateas
Que foron o sinal da súa nostalxia
Que en días afastados formaron a súa dor
No exilio torturado
Habita agora a cifra da cruel expiración
A letra que resume o rumbo da súa vida,
O círculo que embrulla, a esfera que limita
As liñas dos camiños percorridos.

Así que en Roma está cifrada a nosa morte,
As torres, as murallas, os restos de edificios,
Os túmulos abertos, os templos soterrados,
Son signos todos eles de imperios que fenecen,
Crepúsculos de días gloriosos que caeron,
Solpores de xornadas xubilosas,
E ti, pobre mortal, oh cego camiñante
Que en pos dalgunha porta solemne te apresuras
Non sabes que son pozos e zanxas e buracos
Os mármores e pedras, as herbas, as alfombras,
Que errante pisarás, alleo ao teu destino,
Se acertas a pousar o pé nun novo paso,
Agora que, seguro de estares no lugar
Que ardía na nostalxia, feliz te precipitas
No cálido murmurio das tabernas.

Mellor sentir que o óbito
te ronda sobre Roma
Que en mato inculto ser
a víctima de Thánatos.