O pan que hoxe comemos, o viño que alguén verte
deixando o seu ronsel de tinta pola mesa,
a brisa que fecunda as nubes sobre o mar
e forma esta distancia do límite do mundo,
o xeito en que me premes a man para dicirme
chegamos cando a tarde, que cedo veu a noite,
son signos todos eles, e máis que evocaría,
da roda que dá voltas ao círculo sen fin,
sinais de que a existencia foi grata para nós
e quixo regalarnos tamén a súa benzón.

O libro que me ocupa e a música que acende
partículas de vidro no norte da conciencia,
a forma en que o solpor proxecta as siluetas
da terra sobre o espello do mar que se escurece,
o pouso que nos deixan nos ollos estas tardes
fundidas como estrelas queimadas de claror,
o frío da poalla levísima que cae,
son mostras dos camiños diversos que procura
o tempo co seu leve devalo cara ás sombras,
os portos en que o barco dos días se refuxia
e non porque precise amparo ou acubillo.

Mil grazas debo dar por todo este agasallo,
por flores, por aplausos, por músicas e luces,
por ventos que arrincaron palabras do poema
e fóronas perder en pozos e caborcos.

Mil grazas pola auga que soubo esparexer
o abrazo dos seus líquidos no corpo e na mirada,
tamén polo sabor da froita e do silencio,
tamén polo rumor da terra cando chove.