O taxi estaba alí. Viñera sen parar.

Baixaches contra a noite e a chuvia esparexeu
benzóns sobre o teu corpo o mesmo que un hisopo
e houbo varias pingas caendo da túa fronte
ao límite da boca e houbo aqueles beixos
vermellos a mostrar o brillo nos relampos
da luz dos automóbiles.

E logo foi a man premendo no meu brazo,
a man que se coaba no oco entre as costelas
e o cóbado dereito, a man que era unha sombra
moi cómoda a pousar, caendo brazo abaixo,
no óso das cadeiras.

E o taxi xa partira. Solemne a pasaxeira,
aquela que eras ti, buscou coa man dereita
un gorro no interior do peto, a gabardina
gardaba aquelas breves sorpresas para a chuvia.

E aí remata o soño.

Non era máis que un soño.