Xa todos os teus froitos murcharon coa outonía,
A lúa das mazás, o ouro das ameixas,
O nítido brillo das uvas no mes de setembro.
A idade foi furtando, ladroa a tempo enteiro,
A escasa transparencia, a pouca claridade,
Dos anos que viviches. E agora te contemplas,
Do cumio do teu século, baleiros os teus sacos,
En branco os teus cadernos, sen nada que finxir,
Ah farsante e falaz, mentirán, argalleiro.
Mais antes de chegares á praia da illa erma
Solícito corriches a brindes, a convites,
Entraches nos salóns, subiches aos palacios,
Soubeches do conflicto da esencia e da aparencia,
Da doxa e da aletheia.
Mais pouco dura a fama, e menos o renome.
Aplausos e aureolas, honores e prestixios,
Moi logo han sufocar o lume das túas brasas,
E a pira será cinza, borralla aquelas lapas.
Só agora tes, por fin, nupcial, a túa verdade:
A morte que iguala do morrer na sorte
Aos altos reis cos baixos labradores.