deica setembro
Mes: Xullo 2011
Unha flor para Dionisos
Dime ti, oh Poética,
que me ocupas como un don desde hai máis de vinte anos
e pervives allea ao tempo e aos seus vidros
abríndome horizontes afastados como néboas marítimas
sen teres nome nin divisa,
quen entre os que tanxe o laúde melancólico do verso
como se fose unha harpa triste (ou xubiloso oboe)
ousaría sinalar para as idades
os segredos do teu lúdico actuar?
Está no grito da Sibila
que Natureza non di nin oculta nada.
Simplemente significa.
Fundación do inverno (na memoria de Eusebio Lorenzo Baleirón)
Comezaran a caer para o verán,
como unha nave desce as ondas que a separan do destino,
algunhas aves grises, fugaces,
que portaban sobre o lombo o olvido de outubro
e, celeste entre as ruínas que aínda ornaban o xardín,
fora a chuvia dando rego
ás cansadas raíces das nogueiras, dos choupos,
das árbores feridas por un vento outonizo.
Na casa os almanaques, os armarios,
os poeirentos volumes, as gastadas cartolinas,
recibían como un eco o decorrer das horas nos reloxos,
habitaban como túmulos do século as paredes,
impregnados por incensos dun aroma milenario,
pervagando entre os fluídos da memoria,
como náufragos dun río de palabras, abatidos.
E do norte volvía un barco cheo de néboa e neve, níveo, branco.
Contemplaran as estatuas os seus brazos mutilados
nun espello de auga e medo
procurando achar mercurio entre o declinio da paisaxe,
moradoras da cidade que na néboa rescataba
o seu efémero esplendor,
e aínda as torres de alta efixie
redimían a súa pedra nun combate contra o tempo.
Como as tardes que devalan misteriosas
para o linde máis remoto do horizonte
apousadas entre as lámpadas dun sol en agonía
a irradiaren prata e cinza sobre as ondas dun mar gris
así as aves que viñan sulcar
co seu lombo riscado de plúmbeos azuis
esta hora apagada.
E do norte volvía un barco cheo de néboa e neve, níveo, branco.
Polo bosque do tempo abrollaran sustancias
consumidas na ruína do mar sobre o mundo
pura espada de cristal.
E no alento do declinio que hai no vidro gris das lámpadas
a túa boca era unha casa,
un lugar para tecer a erguida cúpula dos templos,
unha idea como un lago, a porta, o adro
que nos une á claridade, aos abismos, á tarde,
mentres, alto, o ceo vencía as dalias fúnebres e viña
a noite, cálice de sombras,
por un túnel de cipreses.
E do norte volvía un barco cheo de néboa e neve, níveo, branco.
Ah, poeta,
abatida flor dun túmulo de carne,
cando o século que vemos regresar sexa unha liña no horizonte
e outros barcos sulquen fieis a rota intacta do desexo,
que será de ti e de min,
lexión de membros cálidos feridos nos abrazos,
pervagando polas gándaras do olvido
na poeira malva dunha brétema distante?
Le pâtre sur le rocher / Der Hirt auf dem Felsen*
*O derradeiro lied de Franz Schubert: O Pastor Sobre O Penedo
Amo estas paisaxes percorridas por antigos avatares de silencio
e outonados ocasos descendo ao mar gris
como se fosen aves tristes ou cincentas
que regresan á luz da infinita distancia
despois de teren posto as alas ebrias
nos tellados felices das casas do sur.
As longas alamedas de árbores silentes,
sobrepostas neste pó que erguen as tardes,
sen deixaren máis vestixio do seu paso que algún pétalo caído,
algún voo de pardal.
O leve fume que se ergue contra o pano do horizonte
reflectindo unha acuarela de borrallas
aínda húmidas do inverno que devala.
A estrada azul que deita fendas e ergue ecos de motores,
estralos de sol nos cristais,
e, mesmo, é un triste río que se apaga.
O vento que acariña nesta terra iluminada
a fraga que o alto sol non deita en sombra.
E o sorriso da túa voz a preguntarme polas horas,
esvaídas, distantes,
sob o alpendre que ampara unhas mesas de vimbio.
Snorri Sturlusson
Ao saírmos do país pola gorxa do fiordo
abeirando a mole nívea das illas
os navíos debuxaron entre sulcos e ronseis
a efixie de solpor, (ese cristal que afoga o mar
inzándose de cores) para teren propicias as aves.
“Agora ti serás, oh branca e mol Noruega,
a xoia que procuren os meus ollos
brotando da nostalxia para sempre”,
dicía aquel que eu fun erguéndose na popa
coa pena e co tormento da partida.
A espiña dunha rosa fenda a brisa ao anoitecer.
O espello no que a tarde garda escuros grans de ouro
reflecte aquel instante de loucura. Lembro
que esquecín a lingua que falaba
e, ás veces, cando soño,
por entre as follas húmidas das árbores
advirto a sombra da neve
e a lixeira melodía das harpas e os oboes.
Da esencia da verdade
A hermenéutica non ten sentido como método, ou sexa, como unha simple e extrínseca vía de acceso á verdade, senón que é xa, ela mesma, o proceso no que se manifesta a verdade.
A novidade máis importante, fronte a Dilthey, comézaa ofrecendo Heidegger, o mestre de Gadamer, ao considerar que comprender non é unha actividade humana entre outras, algo que o home pode ou non conseguir, segundo se segue ou non o método adecuado, senón que é a estrutura ontolóxica fundamental da existencia, que tería, por tanto, unha natureza ou un carácter radicalmente hermenéutico. Heidegger afirma, pois, que a sustancia de toda manifestación humana, de toda acción e de todo comportamento é comprender. Dío con estas palabras: “O modo propio do ser do home é existir como intérprete ou desvelador do ser”. E tamén con estas outras: “A comprensión é o modo orixinario de actualizarse do Dasein como In-Der-Welt-Sein.
O primeiro que fica invalidado é a tese, sostida por case toda a filosofía clásica, dun saber da verdade como coñecemento inmediato, atemporal e inmutable do ser das cousas. De modo que, fronte á hipótese filosófica, e tamén científica, dun coñecemento da verdade como coñecemento da esencia ou das leis que rexen o universo, Heidegger sinala que o que se produce, en realidade, sempre que coñecemos, é un círculo hermenéutico entre a estrutura da precomprensión –característica da condición ontolóxica do ser-no-mundo- e a explicitación que a comprensión leva a cabo.
Coñecer ou comprender a verdade dun texto ou dunha obra non consiste nun acto do suxeito en virtude de que este descobre a obxectividade das intencións ou vivencias do autor, axudado por un método que lle permite percorrer debidamente a distancia transportándoo a esas intencións, e salvar a diferenza simpatizando con esa vida allea que se obxectiva no texto. Comprender unha obra equivale a apropiarse a perspectiva de mundo que contén e que se dá nela de maneira lingüística, isto é, será a fusión do horizonte ou mundo lingüístico do lector co horizonte ou mundo lingüístico da obra.
Diego Sánchez Meca
Cultura clásica
L’eclair
Sentado unha noite na Quintana dos Mortos
cando o voo dos reloxos enchía o seu eco na pedra
e pairaba un orballo de cinza nas torres doentes
escoitei a cidade renxer esvaecida
achegarse nun laio de sombra ao meu corpo
e soprar nos meus beixos a voz do delirio:
aquí están para sempre
a loucura
e o outono.
Time is an ocean but it ends at the shore
Cando o corpo dos meandros repouse baixo as aves
sinalando novos sulcos para as augas
por entre as madeiras cansas
e na fondura dun arroio a terra mole
outorgue á entrada do solsticio
o tremor da herba que medra
procura entón ese convite que te chama para sempre
á paisaxe onde agrelou a escuridade.
E gárdate do pó que murcha as cores e debuxa
o tempo nas palabras. Mais non do abrente
dunha rosa ou do silencio
da tarde.
Para o mar que procuras (a sombra)
mentres baixas na brisa, oh leve ouriol,
leva as áncoras novas e a raia dun voo,
nacente como un eco de sal, voluptuosa.
O Ximnasio de Academo 