Xa nunca chegarei a aquel porto distante

En días de esplendor e mocidade.

Os barcos continúan tecendo as travesías,

As longas singraduras de brétema e inverno,

Mais eu deixei pasar os anos proveitosos,

Os meses e as xornadas de nova axitación,

As horas de ser crédulo, de darlle autoridade

Aos rumbos e os camiños da música do mar,

E agora estou parado, estático na casa,

Sen naves que tomar nin trens nos que partir,

Seguro de que o fado, a noite e a ruína

Xa saben onde estou

E poden vir buscarme se quixeren

E en centro da diaria ocupación

Voraces converterme.

Pasaron, pois, os días de andar a procurar

Os fíos do destino.

As parcas, e os escuros heraldos que me envían

Algunha que outra vez,

Coñecen con detalle os hábitos, o horario,

E non preciso entrar en barcos, en vehículos,

Países ou cidades estrañas e distantes

Que outrora camiñei

A abrírenme a conciencia do risco, da ousadía,

Acaso porque tiña comigo esa certeza

Da heroica mocidade:

“Ninguén virá por ti, seguro has camiñar

as pontes e os teatros, os ríos e as estradas.

Benéficos, a mente che acenden hoxe os deuses.”

Algunha que outra vez, no instante de chegar

Á fórmula que cifra o voo da eternidade,

No intre en que os meus ollos comezan a enxergar

Os fíos con que tece a inmortalidade,

Alguén con manto negro de súpeto aparece,

E a fórmula e os fíos… oh todo se esvaece…

Aquel que no regreso ás terras da súa orixe

despois de percorrer mil sendas e camiños

e a sede ter saciado en fontes e tabernas

coñece da súa patria o enigma e a memoria

e advirte que o lugar de hortensias en ruína

fumega entre as borrallas de trabes e madeiras

ben pode comprender que nada nos pertence

que ríos, territorios, outeiros e distancias

son límites, valados, paredes, promontorios

que acoutan o progreso dos nómadas, vadíos, errantes e fugaces,

daqueles que o seu curso deitaron nas estradas

e foron comprendendo dos homes o diverso conxunto, a diferente

maneira de agrupar as ánimas e os corpos, os cultos e as cancións.

Así que os territorios dos homes, os países

deberan agruparse, formar unha unidade

e sermos novamente vagantes, viaxeiros.

Non sempre que se acenden

as lámpadas incertas do outono sobre os campos

amence unha canción

pois teñen as hortensias corruptas na súa cor

sinais de ter deixado as áncoras das naves

feridas entre incendios de barcos e navíos.

Por iso cando un día

as íntimas lanternas espallan luminosas

un froito de fulgor

e arrincan das mazás, das peras, das ameixas,

a tórrida brancura das altas estacións

eu baixo a contemplar os ecos da mirada

e a liña sinuosa das frautas na paisaxe.

Non todas as viaxes que puiden emprender

ao longo do decurso dos meus días

deixaron no meu corpo sinais ou cicatrices

nin lavas desprenderon os montes e os outeiros

dos vales que por pontes atallei.

Discreto camiñante, feliz por viaxeiro,

as ánforas que gardan os míticos segredos dos mares e das illas,

dos viños e das tardes xamais foron cocidas

nin houbo artesanía nas mans dos que as ergueron desde o barro.

Pois foron só vasillas con poemas, e rústicas arxilas, cerámica vulgar.

Por iso estou tranquilo. Ningún dos seus fragmentos

será na longa liña dos anos do porvir

obxecto de arqueólogo, materia de museo.

Así que o beneficio de insólitos periplos,

de ocasos e xornadas non pode ser seguido

alén do labirinto que forman as palabras.

Aqueles que profetas, errantes camiñamos,

os vales da miseria da linguaxe,

mal damos procurado no fondo deste voo

máis ponte ou máis arteria que o límite do sangue,