Aínda o viño que aquece esta tarde o verán

no repouso do tempo detido

ten a lúa remota a brotar do seu fondo

e a raíz da súa cepa encovada na terra.

Grato é procuralo cos labios

abrazar no sosego da carne ese líquido inmóbil

e gozar da súa luz, da súa pel madurada,

dese ouro a romper, indeciso e brillante,

que a agonía demora.

Gardo o aplauso secreto e o gozo que enleva

esta alegre loucura.

E me adentro nas augas do limpo torrente a brindar pola tarde,

polas horas que xacen e son como un voo,

pola idade que acaso está erguida entre as uvas,

como un leve pardal a anunciarnos o outono.