E agora, nobre Lidia, tomemos un avión,

Mordomos e criados transporten a equipaxe,

E ao encontro de países exóticos vaiamos,

Deixando atrás o dogma, os templos e a piedade.

Que saiban os que seguen o noso rito escuro

Que augures e oficiantes, canónicos e prestes

Tamén teñen dereito a sete días gratos

Nas augas do Caribe. Que cese a antiga dor

Das tétricas liturxias. Agora celebremos

As glorias do universo tomándonos un ron

Sen medo de incurrirmos en lúbrico delicto:

Bailar, como é debido, un longo cha-cha-chá.

E logo, á media noite, no efluvio desta cálida

E tórrida paisaxe nos mares refresquemos

Os corpos aqueixados, a lúa sobre as augas.

Que veñan os da axencia tirarnos unha foto.

Será a nosa maneira divina de influír

No rápido incremento do turismo

A zonas deprimidas,

Carentes de calquera outro recurso.

Que sexa pois tamén o credo, a relixión

Un xeito de afondar, perdoen a palabra,

A solidariedade.