Ninguén foi fusilado nas sombras dunha tarde

Por grupos combatentes chegados desde Alén.

Mais antes de ficar na terra xa abatido

Dispuxo a súa pregaria final e derradeira:

“Eu son Ninguén, Ninguén, camiño de Ningures,

Por diante do meu corpo só néboa se esparexe.

Ninguén, o vagabundo, o insólito rebelde

Que foi por eses vales soñando debuxar

Un voo de tardes dadas nos círculos da sombra

E deu con vellas flores, hortensias e fracasos;

Aquel que viste sombras e vai polas ribeiras

Da tarde a procurar debuxos de penumbra

Nas casas derrubadas; aquel que viste olvido

E túnicas garnidas coa Flor do Esquecemento.

Ninguén, o que levaba a tráxica carreta

Do espolio dunha casa de súpeto fechada

Por longos arrepíos, tremores de distancia;

Eu son Ninguén, Ninguén, camiño de Ningures,

Por diante do meu corpo só néboa se esparexe.

Ninguén, o sibarita, a ver se se pousaba

A negra bolboreta dun cólico de sombra.

Ninguén, o cabaleiro, aquel que se deitou

Nas pozas onde paran as rápidas derrotas

Das augas devalando camiño dos seus mares.

Ninguén, o afinador de acuáticos harmonios,

O home que soprando falaba como os xílgaros,

Feliz entre asubíos de brisa, afinador

Do insólito piano da horta amañecendo.

Ninguén, o rei daqueles que demos en perder

A vida perseguindo a brétema e as nubes.

Ninguén, meu coronel, acaso xeneral,

Portando o seu destino de cinza xunto ao olvido.

Eu son Ninguén, Ninguén, camiño de Ningures,

Por diante do meu corpo só néboa se esparexe”.