Oh eu que noutro tempo a Atenas orientei a proa dos meus barcos,

Sen máis afán que o estudio, sen outra perspectiva

Que aquela que abrirían os pórticos gloriosos dos templos columnados,

Agora neste exilio do Atlántico e a terra

Que existe no confín dos mundos coñecidos,

Sen modo de chegar en nave deleitosa

Ás festas que a cidade, oh Nilo, de Alexandro

No estío organizaba despois de que o saber,

Aos poucos que o concurso dos sabios procuramos,

Nos fose derramado en oleos, en esencias,

En augas olorosas.

De todo canto a idade da Ática deixou

En forma de resquicio, ningunha cicatriz

Máis doce que a inscrición de xullo devalando

Con figos, con améndoas, con cítaras e danza.

Por iso, oh nobre Atenas, a aqueles que xuramos,

Pretéritos os tempos, servirte e proseguir

A liña das túas nobres ensinanzas,

Da cruel expatriación librarnos xa deberas

E nunca máis traernos de volta a esta ribeira

Por moito que libérrimos o viño frecuentemos

E a Baco algunha vez rendamos culto e gozo.

Perdóanos, xa chega. Calcula o noso exilio

En moito superior ao prezo estipulado

Por fatuas infraccións, maldades ou fraquezas.

Concédenos a honra de ollar de novo a lúa

Febril na plenitude de espello dos teus mármores.