os corpos en que deita a lámina do mar

o voo febril da nova primavera

son corpos que o sol ama, que prende co seu lume

e obriga a que procuren o alivio deste sal,

océano do azul e imperio da frescura.

oh corpos que eran belos nos días doutro tempo,

fechados en cancións, en fotos, en pregarias,

e agora requeimados no incendio da memoria.

oh corpos como índices dos días que perdín,

solemnes no seu rito de espellos e de sombras,

caídos contra o fondo do ocaso entre palabras,

felices no esplendor que o mar fixo naufraxio.

os corpos como frechas que Amor foi disparar

no centro das burbullas do desexo,

os corpos como lentos cristais que se romperon

e deron en misterio dos espellos

os corpos delicados,

os corpos deliciosos,

os corpos que unha tarde soubemos que chegaban

con fames e con sedes do fondo da tristeza,

os corpos como neves que o tempo derreteu,

os corpos como vellas faíscas apagadas.

os corpos que Amor puxo no fondo deste ollar

e dixo aquí che deixo materia namorada,

convén que te apresures, son voos de tempo iluso,

cadáveres que aínda non teñen a benzón

da morte ou da tristeza ao sur do esquecemento.

e nós fomos tocando a sombra deses corpos,

soubemos do seu tacto, do frío ou da calor

que tiñan no seu ventre

e foise derrubando o mundo sobre nós

e os corpos afundiron igual que vellos barcos,

deixaron un ronsel de sangue sobre a praia,

sinais de que Amor pode tamén virar en sombra,

vestixios de que un día tivemos mocidade.

os corpos que eu amei, que acaso desexei,

e fun desdebuxando coas horas e a tristeza,

o mesmo que alguén deixa no lixo vellas cartas,

o mesmo que alguén fende cristais enneboados.

Non son as longas tardes materia que me ocupe;

non son aqueles vidros que fan ferver o mar

erguendo unha faísca cromática de incendios,

de nubes, de clamores, o centro do meu canto.

Mais levo tardes tantas pesando no fardel

que cargo no meu lombo que aínda podo estar

de pé contra  a distancia na infinda despedida

as tardes a partir por sempre na súa nave,

erguendo panos brancos, vertendo bágoas secas.

Oh cando pode agora o peso dunha tarde,

que pouco aguantan xa os ombros que acolleron

aqueles soños mortos, silentes fantasías,

de encher algunha tarde dun tempo por chegar

de espellos e lanternas, de música e de chagas.

Do pouso que deixaron en min vellos licores,

bebidos contra o muro da tarde na distancia,

algúns inda perduran no fondo do padal,

imaxe de si mesmos no espello da nostalxia.

Son maltas destiladas acaso por Escocia,

tesouros que xurdiron de vellos alambiques

que foron, pinga a pinga, vertendo unha soidade

de heroes perante o ocaso, de vellos estorniños.

Non debo xa bebelos, prohibíronme libar

o mel desas garrafas que alguén por veces manda

do fondo dun pasado acaso consumido.

Non debo nin sequera pensar en como eran,

docísimos acordes, as músicas que enchían

o corpo cunha lenta, mistérica embriaguez.

Ferido pola ruína que o teu trato me causara

Debo agora, grato amigo, abandonarte por un tempo.

Felices fomos xuntos nos lugares en que ardías

Fumegando celeste ou queimándote en min

Como quen leva unha fogueira entre os seus labios

E esperaxe bocanadas como bruma.

Máis fiel que un can ou que a tristeza

Ingresache comigo en lugares que case non lembro

E, partícipe do beixo doutras bocas,

Foche quen de axuntar os tremores e o corpo

De seres caídos, animar a conversa,

Aquentar a amizade por noites enteiras,

E ser vixía no estudo, nas letras, na música.

E aínda agora que te deixo,

Culminado polo voo dunha fama sombría

Que atravesa as florestas e os mares,

Consciente, por un día, de que só me achegabas a morte,

Teño alento para darche aínda un último saúdo,

Sentinela do crepúsculo e da noite,

Compañeiro do café.