É moi cedo na mañá cando o corpo inda levita

debuxando flores secas con pigmentos de soidade

cando chegan os poemas.

Veñen barcos desde lonxe. Van chegando na distancia.

E descargan caixas cheas de borralla

e garrafas de cristal oh con cápsulas amargas.

E hai un sopro de aire leve que acariña o corazón

e pon límites na tarde e horizontes e unha néboa.

E un antigo manifesto que proclama a escravitude:

“fiquen presos para sempre no seu cárcere de letras,

fiquen always ensumidos na súa lúcida prisión.

E non teñan outra vía de saída

que as palabras e as palabras.

Sexan fieis a esta proclama.

Non procuren liberdade”.

E é tan cedo na mañá

cando o corpo inda precisa mergullarse na distancia

e deixar atrás os mapas

cando chegan os cometas,

as estrelas fuxidías que perseguen outro rumbo

na derrota sideral dos camiños perdidos.

E son quen de abrir as portas do palacio abandonado

e son quen de procurar a despensa das laranxas.

É moi cedo e teño frío.

Vai decembro dando morte a este ano consumido,

a un revolto de semanas e de páxinas e meses

sen nostalxia doutro abril,

sen vontade de regreso.

Só decembro cun puñal a pingar cancións amargas.

Só decembro cos zapatos

enlamados de tristeza.

Pode a borra do verán ir tinxindo na distancia

a memoria do teu voo. Encher de brillo escuro

o motor que xira a roda do solsticio no horizonte.

Pode mesmo ser que chegue

ata aquí para deixarnos

a ebriedade máis antiga, a sombría lucidez

dos que enxergan o sol morto

a apagarse polas augas.

Mais non poden os teus ollos ser hostís a ese contacto.

Non son quen. Sen que medien as palabras.

Hai un pouso de verdade que se acende sobre o rostro,

un vestixio de certeza que pon brillos na pel,

un aroma de mazás, ou de flor de laranxeira.

Leve a borra do verán este tempo fracasado.

Leve. E traia na distancia

a memoria do teu voo,

como un paxaro perdido,

como un eco solitario.

Que será deste serán cando chegue a noite escura,

cando a noite se deteña e xa pida paso a frauta,

cando o voo dunha lanterna nos repita nos espellos

a súa cálida mención de escuridade.

Que será destas hortensias, destas pedras aquecidas,

desta luz que o sol reflcte sobre a liña do horizonte.

Que será da sombra murcha desta lúa esparexida

como un pó de brillos loucos e saudades e distancias.

Que será da miña fronte

en que árbore hei buscar inocente o seu descanso.

Que será da miña boca,

dos meus labres no serán,

cando o peso dos camiños

deixe incendios na mirada

e haxa un sopro de aire fráxil

percorrendo o labirinto

da linguaxe entre as palabras.

Que será deste serán.

Que será.

Que será.

A tarde. Que é unha tarde?

O horizonte, unha distancia,

un solpor que se aproxima.

Unha certa claridade.

O que vén despois do cénit.

A tarde. Cómo e ónde.

Unha casa xunto ao río.

Unha sombra de aire seco.

E un camiño.

Un camiño por andar.

Non vexo alén dos prados que ao lonxe están detidos

acaso a esparexer verdura na paisaxe

nin vexo máis alá daqueles soutos pardos

erguidos contra o fondo das augas…

que vexo para min, a sombra do meu rostro,

o xeito en que as semanas, as décadas, os lustros

oh foron construíndo un pozo na mirada,

un pozo que secou e foi deitando cinza

e torres que abateron os invernos,

cristais que o vento inzou de follas e palabras

e espellos. Este espello que agora me devolve

o mar cos seus naufraxios.

O mar que habita en min e vai vertendo caixas

e redes estragadas, anacos de madeira,

vestixios doutro tempo,

verdades ou certezas que o tempo me tatuou

na pel como unha cifra,

un número secreto.

Por iso fecho os ollos, evito ser consciente

do río que se vai, pousado neste espello

igual que se esvarase,

solemne a espreguizarse camiño de xaneiro.

O río co seu chumbo, a prata do silencio,

a alpaca escurecida, os escuros metais

que manteñen o pulso da corrente.

O vento que abre o inverno provén dunha distancia

disposta polo lenzo da tarde contra o ocaso,

un punto en que converxen a liña do silencio

e o círculo do son que espera pola noite.

O vento xace alí soñando unha chamada,

á espera dunha pinga que caia para alén

das árbores e os cisnes nos cólicos do espello.

Eu vexo ese lugar ollando para o sur.

Non vexo a miña imaxe, o asombro do meu rostro.

Só vexo un eco breve de músicas perdidas,

cancións que se vertebran nas páxinas do mar

e soñan con deterse xa tarde nunha dársena.

Non vexo aquel salgueiro que hai tempo deleitaba

nas sombras da conciencia un lago de auga gris

silente a esparexer nas ondas o seu verde,

escuro como un voo, brillante como a noite.

Nin vexo como afunden os barcos consumidos,

as páxinas gloriosas, os ecos daquel longo

discurso derramado, as flores da tristeza.

Mais vexo como atacan o centro da canción

un voo de orquestra grave

e o fío que unha frauta deixou andar perdido

en busca dos enigmas nas vértebras de Ariadna.

As aves que hoxe murchan as flores das maceiras

aniñan no solpor do corazón.

Non son aves canoras nin tristes andoriñas

nin doces pintasilgos nin cálidos pardais.

Mais ben levan o canto pintado sobre o lombo

e buscan polos montes a sombra dun salgueiro,

un lago de auga branca, silencio de sepulcro.

As aves que me anuncian, oh van tan adiantadas.

Tan tarde hei de chegar que é inútil a distancia.

Se acaso as ves pousadas no alto dun arame

non penses que ando próximo dos corpos que proxectan

escuros contra o ceo.

Só pensa que eu irei, máis antes que despois,

oír o seu misterio de sombras e de espello,

catar o viño escuro que emerxe do misterio,

perder o meu alento na apócema de sal

que ás veces esparexen xa ebrias polo ocaso.