A casa tiña a sombra derramada

as tardes en que o vento viña triste

e daba en ter conversas no fondo do xardín,

diálogos coa hedra que erguía o seu imperio,

debates nos enigmas das pedras consumidas

Aínda así a casa tiña sombra,

deítábase a durmir de noite xunto ao pozo,

e erguía unha bandeira no mencer

por riba dos camelios e dos valos

igual que se quixese mostrar que estaba viva

o mesmo que se fose vontade de seu

deixar que o vento aquel furase nas xanelas

e dese catro voltas e revoltas

nas camas no salón

A casa estaba aberta

dispuña o corazón no lume da cociña

e erguía coas persianas desexos de mirar

ollar para a distancia do río polas viñas

e así determinar que o tempo viña frío

acaso cobizoso dun lume delongado

A casa tiña aínda nas formas infrecuentes

un leito de mazás

e un voo de follas secas por veces a caer

do alto dunha espida cerdeira

deixando pola herba as manchas outonizas

daquela alfombra seca.

A casa estaba erguida e a sombra lle caía

co xeito dunha escura cabeleira

guedella de penumbra que daba para o sur

e andaba na procura do mar do esquecemento.