as froitas que derrama xaneiro na distancia

dispoñen unha luz xa diferente

un ton máis acendido e nítido brillante

con pingas de alegría sobre os campos

son borras de mazás que deron en durar

as horas esgotadas doutro outono

e heroicas adentraron os corpos entre o frío

son cinzas de laranxas borrallas de pel seca

que arderon consumidas entre as neves

e foron arrincando das tardes a humidade

precisa esa quentura da vida elemental

os´cólicos que premen nos pés do camiñante

os pánicos que atan as pernas do fugaz

as froitas que esta hora dispón como agasallo

a dádiva feliz do almorzo dilatado

presente gorentoso que estrala sobre a lingua

e deixa un voo de espellos de líquidas dozuras

chegaron como un soño pousaron o metal

do inverno sobre o ventre e preguntaron

pon onde van os días melodiosos

e alá foron correndo dispostas a chegar

que todo a fin de contas non é máis

que un fume na distancia