tamén houbo daquela sinais de que chegaba

o tempo cos seus vidros e metais

tocando unha charanga de tormentas

o tempo cos seus longos atavíos

as súas roupas existencias

e souben que eran eses os sinais

que viña demandando

aquilo que esperaba non sei por que razón

e souben tamén logo que viña unha fragancia

un líquido perfume que embriagaba

pois era tan real como unha froita

e sempre andaba espida pola casa

así que vin entón os signos as estrelas

as uvas que Amor enche de azucres e de mel

e púxenme a querer os nomes das palabras

as curvas os meandros do río dos vocábulos

igual que se bebese un litro de tristeza

e andase a dar traspés nas sombras pola casa

por iso houbo silencio

por iso ninguén dixo

nin houbo barcos novos que chegasen

do mar turrando lentos como o inverno

do inverno a procurar os vidros dun espello

así que andei calado circunspecto

máis próximo de min que a miña sombra